استارت 1

به ساعتم نگاه می کنم. همیشه عقربه های ساعت بند قهوه ای با اون صفحه سفید که وسطش عبارت "این نیز بگذرد" نوشته شده از عقربه های ساعت بندکشی گل منگولی دلواپس ترن. یجورایی انگار رفتارشون منطقی تره یعنی میگن درسته که این نیز می گذرد اما دلیل نمیشه که شما به جای8:30 ساعت 8:45 دقیقه برسی سرکارت برخلاف گل منگولی که میگه زندگی که همش کار نیست حالا یه ربع هم دیر برسی چی میشه مگه؟! ولی در هر صورت این تفاوت سلیقه ها برای منی که با وجود تمام بدو بدو کردن ها ساعت 9 بدون هیچ دقیقه و ثانیه ای پشت میزم نشستم هیچ فرقی نمی کنه. مسیر پله ها تا آسانسور رو می دوم و خدا خدا می کنم که درب آسانسور در استقبال من آغوش خودش رو باز کرده باشه و من بپرم توش. اما عدد هفت چشمک زن یعنی اینکه کارمند طبقه 7 زودتر از من به محل کارش رسیده. سوار آسانسور میشم و همین طور که دارم به این فکر می کنم که جنس و مارک ساعت کارمند طبقه 7 چی می تونه باشه چشمم می خوره به دکمه طبقه دوم که روش کاغذ کوچیکی چسبوندن و نوشتن طبقه دوم خراب است. یکم بالاتر رو نگاه می کنم ابعاد کاغذ بزرگتر شده و این عبارت نوشته شده: لطفا از فشردن دکمه طبقه دوم خودداری کنین فرهنگ شما نشانه شخصیت شماست. برمیگردم و خودمو تو آینه نگاه می کنم که با یه کاغذ دیگه روبرو میشم که رو آینه چسبونده شده: در صورت فشردن دکمه طبقه دوم آسانسور تا 24 ساعت خراب می شود. دلم می خواد بدونم طبقه دو چه گناهی مرتکب شده که مستحق این همه مجازاته اما تا ساعت 9 یک ثانیه بیشتر نمونده...

سمانه.میم