چالش زندگی
زندگی خودش یجور چالشه. گاهی سردتر از چالش یه سطل آب یخ و گاهی داغ تر از چالش چایی!
وقتی یه اتفاق نه چندان خوب برات تو زندگی میفته برای تو یه اتفاقه که باید باهاش کنار بیای، باهاش بجنگی، حلش کنی یا تسلیم شی!
اما از نظر دیگران این اتفاق یه فاجعس یه فاجعه ای که هزار تا راه حل بهت ارائه داده میشه که می تونستی انجامش بدی و نذاری همچین اتفاقی بیفته برات و الان تو خیلی بدبختی و تنها صوتی که می شنوی نچ نچ تاسفشون برای وضع اسف بارته!
همدردی یه جور تخصصه هر کسی نمی تونه انجامش بده ولی سرزنش کردن بخاطر حس لذت بخش غرور و موفقیتی که بعدش سراسر وجودت رو فرا میگیره و تو دلت قند آب میشه که "چه خوب که من جای طرف نیستم " نیاز به هیچ تخصصی نداره و ویروسیه که تو وجود 99/9 درصد آدما هست... هر چند فکر می کنم 95 درصد عادلانه تر باشه.
و نمی دونم که چرا وقتی اینا رو میدونم بازم دلخور میشم بازم ناراحت میشم بازم میرم تو فکر بازم...
کاش قوی تر بودم... کاش که نه باید قوی تر باشم!
